kelek

Kurdî

1. navgîna ser avê

navdêr, mê

li destpêkë k-ya req

Bi alfabeyên din

• kurdî-erebî: كه‌له‌ك

Kelek (1)

1. keştî, vapor, gemî, papor, baxîre, sefîne, beleme, qayîk,
   navgîna mirov pê li ser avê dimeşe

Bide ber

• belek
• felek
• gelek
• melek

Ji

ji erebî كلك (kelek) yan ji aramî ܟܠܟܐ (kelka), ji akadî kelekku ku herwiha wek κέρκουρος (kerkouros) ketibû yûnaniya kevn û wek navê keştiyeke hinekî cuda jê derbazî hin zimanên din jî yên ewropî bûye: îtalî caracca (bixwîne: karakka), fransî caraque, inglîzî carack, almanî Karacke, каракка (karakka). Bi rêya zimanên ewropî ew wek karak dîsa li tirkî vegeriye.

Jê

• kelekajo
• kelekçêker
• kelekçêkerî
• kelekgeh
• kelekî
• kelekok
• keleksaz
• keleksazî
• kelekvan
• kelekvanî

Werger

• Elmanî: Honigmelone ^→ de nêr, ^?Boot ^→ de m, ^?Fahrzeug ^→ de m, ^?Floß ^→ de m, ^?Warzenmelone ^→ de, ^?Zuckermelone ^→ de
• Erebî: ^?زورق ^→ ar, ^?الجزیل ^→ ar, ^?الدهم ^→ ar
• Farisî: شلوغ ^→ fa, ^?درهم ^→ fa, ^?طالبی ^→ fa, ^?قايق کوچک ^→ fa
• Inglîzî: raft ^→ en, animal skin raft ^→ en, ^?rock wall ^→ en
• Tirkî: sal ^→ tr, böğür ^→ tr, galsame ^→ tr, kayık ^→ tr, kelek ^→ tr, solungaç ^→ tr, tarak ^→ tr, ^?pişeğen ^→ tr, ^?pişkin ^→ tr

2. ber û kevirê li zeviyan komdiken

navdêr, mê

herdu K nerm in

Bi alfabeyên din

• kurdî-erebî: كه‌له‌ك

kelek (2)

1. nijar, dîwarê bêserban yê ji keviran / beran hatiye çêkirin (bi taybetî li dor zeviyekê yan ava coyekê)

Ji

hevreha keleh, bi pehlewî divê *kelek bûbe lê bi nivîskî nemaye, ji akadî kelekku. Peyva qele / qale bi rêya erebî ji heman rehî ye.

3. yek "kel"

Binere:

kel

4. yê xweş dikele

1. tiştê ku zû dikele
   Goştê berxan kelek e.

5. qawin, petêx

1. gundor, xerûze, qomî, qire, qawin: Dû re, ger havîn bûya zebeş û kelek ji wan re diketin siniyan, ger payîz bûya tirî; Ji http://www.geocities.ws/mehname2004a/61/pexsan2.html

Herwiha

• kellek

Tirkî

navdêr

Wate

1. kerik, kal
2. kelek, beleme
3. sîs
4. xêt, bûdela