fer

Kurdî

1. yek ji duyan

rengdêr
navdêr, mê

Wate

1. kit, lib,
   yek ji du tiştên bi hev re, yek ji cotekê:
   • Ferek pêlava min ne diyar e.
2. ferd, kes, şexs

Ji wêjeyê

• Tu nabê ferek gunên wî di nav destê Nezlî xanimê de perçiqîye, ê serbaz li kerê siwar kirine û berê wî dane nexweşxaneyê. — (Lotikxane.com, 11/2006)

Ji

Ji erebî.

Bikaranîn

Lêker:

• fer bûn
• fer kirin

Navdêr:

• ferbûn
• ferkirin

Rengdêr:

• ferbûyî
• ferkirî

Jê

• ferî

Werger

• Tirkî:^?fer ^→ tr, ^?harlaklık ^→ tr
• Inglîzî: ^?priority ^→ en
• Erebî: ^?فريد ^→ ar, ^?ماسة ^→ ar, ^?متحتم ^→ ar

Rengdêr 2

fer

1. ferz, muhim, giring, pêdviye, lazim
   • Ya fer e es evru biçim sîkê.
   • Ya fer e ez îro biçim sûkê.

Werger

• Erebî: أساسي ^→ ar, مهم ^→ ar, ضروري ^→ ar
• Farisî: فرد ^→ fa, فرید ^→ fa, لنگه ^→ fa, تخته سنگی ^→ fa, عددفرد ^→ fa
• Inglîzî: azygous ^→ en, essential ^→ en, must ^→ en, important ^→ en
• Tirkî: tek ^→ tr, ünik ^→ tr, yumurtalık ^→ tr, biricik ^→ tr

Frensî

Navdêr

Yekjimar	Pirrjimar
fer	fers

fer nêr

1. asin, hesin

Inglîzî

Daçek

fer

1. Binêre for.

Katalanî

Lêker

fer

1. kirin

Tirkî

Navdêr

fer

1. çirûsî, ronayî
2. bînayî, beysûs, bêsûs, ronî, fer:
   • gözümde fer, ağzımda diş kalmamış (di çavê min de bînayî, di devê min de didan nemane)
   • gözlerimin feri azalmış (bînayên çavê min kêm bûne)