pes

Ji ber ku dengbêj ji dengê serî distrên, bêyî ku dengê wan bikeve, dikarin bi rojan hunerên xwe pêşkêş bikin. Gava destanên kurdî dibêjin, ku ew hem bi gotinkî tên gotin hem jî bi newa (melodî) tên strandin, pir bi hostayî û bi zanebûn dengên xwe bi kar tînin. Loma ew şareza û hunermendên deng in û dengekî wan ê zîz, qube û zengilî heye. Qirika wan xurt e, paqij distrên û dengê wan jî rewan e. Bi gotina kin î kurt ku em ji vê rewşa wan behs bikin û bibêjin; ji ber ku giraniya karê wan li ser deng e, ew pispor û hostayê bikaranîna deng in, bi deng dileyîzin, dengên xwe bilind dikin, dadixin, belav dikin, kêm û zêde dikin. Li gorî naveroka berhema xwe reng didin dengê xwe. Wekî pêlên avê dengê xwe dimilmilînin û û d qirika xwe de dixulxulînin. Di heman kilamê de, bi dengê pes û tîz jî distrin.

(Zana Farqînî: Dengbêjî: Xweseriyeke muzîka kurdî, Amidakurd.com, 6/2007)

Bikaranîn[biguhêre]

Lêker:

pes kirin

Navdêr:

peskirin

Rengdêr:

peskirî

Jê[biguhêre]

Etîmolojî[biguhêre]

Etîmolojiya vê peyvê nehatiye nivîsîn. Eger tu bi rastî bizanî, kerem bike bişkoka "biguhêre" ya di ser van gotinan re bitikîne û etîmolojiya vê peyvê binivîse. Çavkaniyên ku te ew etîmolojî jê girtiye jî binivîse.