hilû

Kurmancî

Rengdêr

hilû

1. şît, dûz, sûs, rêk, cihê yan tişta/ê rast, ne yê geh bilind û geh nizm, ne yê gir yan dir
   • (Nimûneyekê bide) (biguhêre)
2. edil, rastgeh, rast^{[Ev rêz ji aliyê botê ve lê hatiye zêdekirin, ji kerema xwe re kontrol bike!].}

Herwiha

• hilî
• hilwî
• hulî
• hulû
• hulwî

• ḧilî
• ḧilwî
• ḧulî
• ḧulû
• ḧulwî

Jê

• (Lêker) hilû bûn
• (Lêker) hilû kirin

• (Navdêr) hilûbûn
• (Navdêr) hilûkirin

• (Rengdêr) hilûbûyî
• (Rengdêr) hilûkirî
• hilûtî

Etîmolojî

Bi metatezê ji *kelçe (piçekê kel anku serrût) ji kel + -çe, ji proto-hindûewropî *gAlw- (hilû, rût, bêmû, kel, keçel), hevrehên kurmancî kel, kele, kelle, kulox, hilû, farisî کل‎ (kel), كله‎ (kelle), latînî calvus (> fransî chauve), rusî голый (goliy: rût), îngilîzî callow, almanî kahl, holendî kaal, çekî û holý, slovenî gol, polonî goły...

Werger

• Almanî: glatt → de, eben → de, ^?Adler → de
• Erebî: مستو‎ → ar, مسطح‎ → ar, مبسط‎ → ar, ^?الأملص‎ → ar, ^?الجماء‎ → ar, ^?الزهلق‎ → ar, ^?الزهلول‎ → ar, ^?الملمع‎ → ar, ^?أملس‎ → ar
• Farisî: پررو‎ → fa, صاف‎ → fa, گوشت مرغ‎ → fa
• Îngilîzî: smooth → en
• Tirkî: düz → tr, gergin → tr, kara erik → tr, pürüzlüce → tr, hindi → tr, pürüzsüz → tr, saydam → tr, ^?pürüssüz → tr

Navdêr

hilû mê

1. (fêkî) Guhartoyeke hilûk.