bêje

Kurmancî

Bilêvkirin

• IPA^(kilîd): /beːˈʒɛ/
• (Navdêr) Deng (Bidlîs)^ⓘ
• (Lêker) Deng (Bidlîs)^ⓘ
• Kîtekirin: bê·je

Navdêr

Tewandina bêje
Zayenda mê ya binavkirî
Rewş	Yekjimar	Pirjimar
Navkî	bêje	bêje
Îzafe	bêjeya bêja	bêjeyên bêjên
Çemandî	bêjeyê bêjê	bêjeyan bêjan
Nîşandera çemandî	wê bêjeyê wê bêjê	wan bêjeyan wan bêjan
Bangkirin	bêjeyê bêjê	bêjeyino bêjino
Zayenda mê ya nebinavkirî
Rewş	Yekjimar	Pirjimar
Navkî	bêjeyek bêjek	bêjeyin bêjin
Îzafe	bêjeyeke bêjeke	bêjeyine bêjine
Çemandî	bêjeyekê bêjekê	bêjeyinan bêjinan

bêje m

1. (purîzm) Çend herfên ku bi hev re tên nivîsîn û maneyekê didin.

   Hevmane: kelîme, gotin, peyvik, çekû, peyv, peyvok

   Bo nimûne "hesp" bêjeyek e lê "hesp ajotin" du bêje ne.

   • Derdê giran, navê wî jî Ristem e. Heta heft saliya xwe bêjeyek tenê jî bi tirkî nizanibû. Lê di dibistana tirkan de xwendiye, bûye neyarê azbeta xwe. — (1995, Xurșîd Mîrzengî, Sînor, Nûbihar, Stockholm, r. 98, ISBN 978-625-7383-24-0)

Herwiha

• bûşe

Bide ber

• biwêj
• wêje

Etîmolojî

Ji aliyê zimannasê kurd Celadet Alî Bedirxan ve hatiyê çêkirin ji -bêj- (forma dema niha ji lêkera gotin) + -e. Bide ber farisî واژه (vaje, “kelîme”).

Werger

kelîme — binêre kelîme

Formek lêkerê

bêje

1. (Sirûc, Bismil, Îdir, Wan/Bazîdaxa, Mêrdîn, Mûş, Semsûr/Kolik, Gever, Licê, Hekarî, Bêdlîs) Guhartoyeke bibêje.

   Navê xwe bêje.

   Ew çi bêje jî, ez nakim.

   Bila ji min re bêje ka çi dixwaze.