navçe

Kurmancî

Bilêvkirin

• IPA^(kilîd): /nɑːvˈt͡ʃɛ/
• Deng (Bidlîs)^ⓘ
• Kîtekirin: nav·çe

Navdêr

Tewandina navçe
Zayenda mê ya binavkirî
Rewş	Yekjimar	Pirjimar
Navkî	navçe	navçe
Îzafe	navçeya navça	navçeyên navçên
Çemandî	navçeyê navçê	navçeyan navçan
Nîşandera çemandî	wê navçeyê wê navçê	wan navçeyan wan navçan
Bangkirin	navçeyê navçê	navçeyino navçino
Zayenda mê ya nebinavkirî
Rewş	Yekjimar	Pirjimar
Navkî	navçeyek navçek	navçeyin navçin
Îzafe	navçeyeke navçeke	navçeyine navçine
Çemandî	navçeyekê navçekê	navçeyinan navçinan

navçe m (purîzm)

1. merkez
   • Komîteya Navçe (Licne Merkezî) ya partiya Komunîsta Ermenistanê, ez tayin kirim ku bi îşên (Eqeliyatên Qewmî) mijûl bibim. — (1947, Ereb Şemo (terciman: Nûredîn Zaza), Şivanê Kurda û Kurdên Alagoz, Çapxane Nassar, Bêrût, r. 77)
2. herêm, dever, mintiqa, zon
   • Li sed salêt hejdêda yêt zayînî mîrek li nav kurda rabû li navça Rewandizê yê milletperwer u rastudurist pi navê mîr Mihemed “paşayê kore” u şîya fermanderîya gelek ji herêmêt Badînan u soranê biket. — (1967, Moqedem Ezîz Akreyî, Fêrbûna Zimanê Kurdî Pi Latînî, Çapxana Kurdistanê, r. 60)
3. (emilandina xelet) Bajarê biçûk.

   Hevmane: qeza, bajarok

   • Hevêdan lı^[sic] Dıyarbekrê, lı navçeya Qulpê eşıreki ye. — (Tirêj, Çend Bermayên Mitolojik, 1980, Mıhemed QASIM, hj. 2)

Bi alfabeyên din

• kurdî-erebî: ناڤچە

Herwiha

• nawçe

Bide ber

• bajar
• gund
• metropol
• nahiye
• welat

Jê

• navçeyî (“merkezî, herêmî”)
• navçeyîtî

Etîmolojî

Ji soranî ناوچە (nawçe, “mintiqa”) ji hewramî nawçe (“mintiqa”).

Çavkanî:

Werger

merkez — binêre merkez

herêm — binêre herêm

qeza — binêre qeza