sikûn

Kurdî

navdêr, mê

Wate

1. (di nivîsîna erebî de) nîşana sekinînê, ْ, herfa ku diyar dike ku ti herfên bideng li pey ya bêdeng nayê

Herwiha

• sikon

Bide ber

• fethe
• hemze
• kesre
• zeme

Ji

ji erebî سكون (sukûn) ji سكن (sekene: sekinîn, rawestîn, nelivîn), hevreha aramî שכנ (ş-k-n-: sekinîn, rawestîn), akadî şekanu. Ji eynî rehî: iskan, mesken, meskûn, misekin, sakin, sekinandin, sekinîn, sikûnet, teskîn

Wergerr

• Tirkî:^?yaka ^→ tr