park

Kurdî

navdêr, mê

Wate

1. meydana ku tirimpêl lê tên rawestandin
2. meydana ku dar (û carine gulûgiyayên din jî) lê hene û bi taybetî bo vehesînê hatiye veqetandin
3. bax, baxçe

Herwiha

• parq

Bikaranîn

Lêker: park bûn park kirin: tirimpêl li parkê sekinandin

Navdêr: parkbûn parkkirin

Rengdêr: parkbûyî parkkirî

Jê

• parkî
• parkker

Werger

çînî : 公园 / 公園 (gōngyuán) elmanî : m → de erebî : حديقة → ar, منتزه → ar esperantoyî : parko → eo farisî : پارک → fa frensî : m → fr hindî : बाग़ (bāga) îbranî : פרק → he inglîzî : park → en interlingue : hortus → ie

îtalî : m → it japonî : 公園 (こうえん / kouen) kantonî: 公園 (gung1 yun4 koreyî : 공원 (公園, gongwon) → ko rusî : парк (park) spanî : m → es swêdî : c → sv tirkî : park → tr

Inglîzî

lêker

Wate

1. rawestandin (otomobîl) û li meydanê hêlan

Gotin

• *

  deng

  (pel)

Tirkî

navdêr

Wate

1. seyrangeh , parêz , park
2. wistgeh