bilcumle

Kurmancî

Cînav

bilcumle

1. hemû, giş, tev, pêkve, tevde, pevre
   • (Nimûneyekê bide) (biguhêre)

Herwiha

• bîlcumle

Ji wêjeyê

• Ez mame di hikmeta Xwedê da
  Kurmanc di dewleta dinê da
  Aya bi çi wechî mane mehrûm
  Bilcumle ji bo çi bûne mehkûm
  Kurmanc ne pir di bêkemal in
  Ema yetîm û bêmecal in
  Fîlcumle ne cahil û nezan in
  Belkî sefîl û bêxudan in — (Ehmedê Xanî: Mem û Zîn, 1695)

Etîmolojî

Ji erebî [Peyv?]: bî- + -l- + cumle