mehkûm
Kurmancî[biguhêre]
[biguhêre]
mehkûm
- hukimkirî, cezadayî, sizadayî,
kesa/ê ku hatiye hukimkirin- Aya bi çi wechî mane mehrûm
Bi l-cumle ji bo çi bûne mehkûm
Wan girt bi şîrî şehrê şuhret — (Ehmedê Xanî, Mem û Zîn, ~1692)
- Aya bi çi wechî mane mehrûm
Herwiha[biguhêre]
Bide ber[biguhêre]
Jê[biguhêre]
- (lêker) mehkûm bûn
- (lêker) mehkûm kirin
- (navdêr) mehkûmbûn
- (navdêr) mehkûmkirin
- (rengdêr) mehkûmbûyî
- (rengdêr) mehkûmkirî
- mehkûmîtî
- mehkûmtî
Etîmolojî[biguhêre]
Ji erebî مَحْكُوم (maḥkūm), têkildarî hukim.