şehde

Kurmancî

Navdêr

şehde mê

1. (Îslam) soza dînî, şertê dînî,
   (di Îslamê de Eşhedu en la îlahe îlla Ellah we eşhedu enne Muhemmedun resûl Ellah.)
   • (Nimûneyekê bide) (biguhêre)
2. tila şehdeyê
   • (Nimûneyekê bide) (biguhêre)

Bide ber

• fathe

Etîmolojî

Ji erebî [Peyv?], têkildarî şahid

Bikaranîn

Lêker:

• şehde bûn

Navdêr:

• şehdedan
• şehdebûn

Rengdêr:

• şehdedayî

Jê

• bêşehde
• bêşehdehî
• bêşehdetî
• bêşehdeyî
• bişehde

• bişehdehî
• bişehdetî
• bişehdeyî
• şehdeder
• şehdederî

Ji wêjeya klasîk

• Ez ko di de'wa 'aşiqî kifşe dikit zeban derew
  Ketmê şehadetê dibit wê se'etê bi şehde ferd
  Cebhet û dêm û gerdenê perde dema ji ber biret — (Melayê Cizîrî, Dîwana Melayê Cizirî, ~1640)

Werger

• Almanî: Augenzeuge → de nêr, Zeuge → de nêr, Bezeugung → de mê
• Erebî: تشهد‎, الشهادتين‎
• Îngilîzî: testimony → en