emir

Kurdî

navdêr, nêr

1. ferman

Wate

1. ferman, ferwar, gotina kesek dibêje û divê kesek din wek wê gotinê bike
   • Serokê wan emrê rawestandina şerrî daye.
     (Serokê wan gotiye ku nabe şerr bêt kirin.)

Herwiha

• emr

Bikaranîn

Lêker:

• emir dan
• emir kirin
• emir wergirtin

Navdêr:

• emirdan
• emirkirin
• emirwergirtin

Rengdêr:

• emirdayî
• emirkirî
• emirwergirtî

Ji

ji erebî أمر (emr: ferman, ragihandin), أمر (emere: ferman dan/kirin), hevreha aramî û îbranî אמר (e-m-r-: gotin, ferman kirin), akadî emaru (dîtin, ketin ber çavan) ji proto-samî

Jê

• binemir
• binemirî
• emirber
• emiberî
• emirdar
• emirdarî
• emirder
• emiderî
• emirname
• emîr
• emîrat
• mîr
• mîrî
• mîrîtî
• mîrnişîn
• mîrnişînî

2. salên jiyanê

Binere:

imr

Ji wêjeya klasîk

Serrişteyê tuhmetê beyan kin«
Go »emir bike Memê bixûnin
Hon herdu di xelwetê ko rûnin— (Mem û Zîn ~1692, Ehmedê Xanî)

Werger

• Farisî: پروانگی ^→ fa, فرمان ^→ fa, دستور ^→ fa
• Inglîzî: behest ^→ en, decree ^→ en, command ^→ en, rule ^→ en, ^?ukase ^→ en
• Tirkî: ferman ^→ tr, komut ^→ tr

Inglîzî

navdêr

Wate

1. mîr

Tirkî

navdêr

Wate

1. ferman, ferwar, emir
   • ikide bir bana dönüp benden bir emrim olup olmadığını soruyordu hema car caran li min difetilî û dipirsî ka fermaneke min heye an na
2. fermanname, emirname
   • atama emri hâlâ çıkmadı fermannameya tayînkirinê hîna derneketiye