emir

Kurdî

navdêr, nêr

1. ferman

Wate

1. ferman, ferwar, gotina kesek dibêje û divê kesek din wek wê gotinê bike:
   Serokê wan emrê rawestandina şerrî daye.
   (Serokê wan gotiye ku nabe şerr bêt kirin.)

Herwiha

• emr

Bikaranîn

Lêker: emir dan emir kirin emir wergirtin

Navdêr: emirdan emirkirin emirwergirtin

Rengdêr: emirdayî emirkirî emirwergirtî

Ji

ji erebî أمر (emr: ferman, ragihandin), أمر (emere: ferman dan/kirin), hevreha aramî û îbranî אמר (e-m-r-: gotin, ferman kirin), akadî emaru (dîtin, ketin ber çavan) ji proto-samî

Jê

• binemir
• binemirî
• emirber
• emiberî
• emirdar
• emirdarî
• emirder
• emiderî
• emirname
• emîr
• emîrat
• mîr
• mîrî
• mîrîtî
• mîrnişîn
• mîrnişînî

2. salên jiyanê

Binere:

imr

Werger

farisî : پروانگی → fa, فرمان → fa, دستور → fa inglîzî : behest → en, decree → en, command → en, rule → en tirkî : ferman → tr, komut → tr, yaş → tr

Inglîzî

navdêr

Wate

1. mîr

Tirkî

navdêr

Wate

1. ferman , ferwar , emir: ikide bir bana dönüp benden bir emrim olup olmadığını soruyordu hema car caran li min difetilî û dipirsî ka fermaneke min heye an na
2. fermanname , emirname: atama emri hâlâ çıkmadı fermannameya tayînkirinê hîna derneketiye