emir

Kurdî

Navdêr 1

Zayenda nêr a binavkirî
Rewş	Yekjimar	Pirjimar
Navkî	emir	emir
Ravek	emirê	emirên
Çemandî	emirî	emiran
Nîşandera çemandî	wî emirî	wan emiran
Bangkirin	emiro	emirino
Zayenda nêr a nebinavkirî
Rewş	Yekjimar	Pirjimar
Navkî	emirek	emirin
Îzafe	emirekî	emirine
Çemandî	emirekî	emirinan

emir nêr

1. ferman, ferwar, gotina kesek dibêje û divê kesek din wek wê gotinê bike
   • Serokê wan emrê rawestandina şerrî daye. (Serokê wan gotiye ku nabe şerr bêt kirin.)

Herwiha

• emr

Bikaranîn

Lêker:

• emir dan
• emir kirin
• emir wergirtin

Navdêr:

• emirdan
• emirkirin
• emirwergirtin

Rengdêr:

• emirdayî
• emirkirî
• emirwergirtî

Jê

• binemir
• binemirî
• emirber
• emiberî
• emirdar
• emirdarî
• emirder
• emiderî
• emirname
• emîr
• emîrat
• mîr
• mîrî
• mîrîtî
• mîrnişîn
• mîrnişînî

Etîmolojî

Ji erebî أمر (emr, "ferman, ragihandin"), أمر (emere, "ferman dan/kirin"), hevreha aramî û îbranî אמר (e-m-r-: gotin, ferman kirin), akadî emaru ("dîtin, ketin ber çavan") ji proto-samî.

Werger

• Farisî: پروانگی ^→ fa, فرمان ^→ fa, دستور ^→ fa
• Inglîzî: behest ^→ en, decree ^→ en, command ^→ en, rule ^→ en, ^?ukase ^→ en
• Tirkî: ferman ^→ tr, komut ^→ tr

Navdêr 1

emir nêr

1. (salên jiyanê) Ji bo guhertoya rastnivîsî binêre imr.
   • Hemîdo yekî dirêj û zeyif bû. Emrê wî an çil hebû an tunebû. Lê porê wî spî bûbû.— (Firat Cewerî Girtî, Weşanên Nûdem, 1986)

Inglîzî

Navdêr

emir

1. mîr

Tirkî

Navdêr

emir

1. ferman, ferwar, emir
   • ikide bir bana dönüp benden bir emrim olup olmadığını soruyordu

     hema car caran li min difetilî û dipirsî ka fermaneke min heye an na

2. fermanname, emirname
   • atama emri hâlâ çıkmadı

     fermannameya tayînkirinê hîna derneketiye