emir

Kurdî

navdêr, nêr

Wate

1. ferman, ferwar, gotina kesek dibêje û divê kesek din wek wê gotinê bike
   • Serokê wan emrê rawestandina şerrî daye.
     (Serokê wan gotiye ku nabe şerr bêt kirin.)

Herwiha

• emr

Bikaranîn

Lêker:

• emir dan
• emir kirin
• emir wergirtin

Navdêr:

• emirdan
• emirkirin
• emirwergirtin

Rengdêr:

• emirdayî
• emirkirî
• emirwergirtî

Ji

ji erebî أمر (emr: ferman, ragihandin), أمر (emere: ferman dan/kirin), hevreha aramî û îbranî אמר (e-m-r-: gotin, ferman kirin), akadî emaru (dîtin, ketin ber çavan) ji proto-samî

Jê

• binemir
• binemirî
• emirber
• emiberî
• emirdar
• emirdarî
• emirder
• emiderî
• emirname
• emîr
• emîrat
• mîr
• mîrî
• mîrîtî
• mîrnişîn
• mîrnişînî

2. salên jiyanê

1. Ji bo guhartoya rastnivîsî binêre imr.
   • Hemîdo yekî dirêj û zeyif bû. Emrê wî an çil hebû an tunebû. Lê porê wî spî bûbû.— (Girtî, Firat Cewerî, Weşanên Nûdem)

Ji wêjeya klasîk

Serrişteyê tuhmetê beyan kin«
Go »emir bike Memê bixûnin
Hon herdu di xelwetê ko rûnin— (Mem û Zîn ~1692, Ehmedê Xanî)

Werger

• Farisî: پروانگی ^→ fa, فرمان ^→ fa, دستور ^→ fa
• Inglîzî: behest ^→ en, decree ^→ en, command ^→ en, rule ^→ en, ^?ukase ^→ en
• Tirkî: ferman ^→ tr, komut ^→ tr

Inglîzî

Navdêr

emir

1. mîr

Tirkî

Navdêr

emir

1. ferman, ferwar, emir
   • ikide bir bana dönüp benden bir emrim olup olmadığını soruyordu hema car caran li min difetilî û dipirsî ka fermaneke min heye an na
2. fermanname, emirname
   • atama emri hâlâ çıkmadı fermannameya tayînkirinê hîna derneketiye