hinca

Kurmancî

Cînav

hinca

1. (devkî yan devokî) hin car, carna, cana, hinek caran (lê ne herdem)
   • Teftîş-i bi mû mû bike er em bi xeta în
     Hinca neke bêtin ti welatî ti cihê min
     Cewra te behîtin we cefaya te perîtin — (Melayê Cizîrî, Dîwana Melayê Cizirî, ~1640)

Herwiha

• hincar

Bide ber

• îca
• vêca

Etîmolojî

Ji hin +‎ car.