birîndar

 Binêre herwiha: Birîndar

Kurmancî

Navdêr

birîndar mê û nêr

1. kesa/ê birîn lê hene yan lê bûne
   • Şefqê bi dîdarê xwe kit
     Qesta birîndarê xwe kit
     Şehîdê reşmarê xwe kit— (Dîwana Melayê Cizirî ~1640, Melayê Cizîrî)

Bi alfabeyên din

• kurdî-erebî: بریندار

Herwiha

• brîndar
• birrîndar

Bide ber

• kulek
• seqet

Jê

• (Lêker) birîndar bûn
• (Lêker) birîndar kirin
• (Navdêr) birîndarbûn
• (Navdêr) birîndarkirin
• (Rengdêr) birîndarbûyî
• (Rengdêr) birîndarkirî
• birîndarî
• birîndarîtî
• birîndartî

Etîmolojî

birîn + -dar.

Werger

• Almanî: Verletzter → de m, verletzt → de, verwundet → de, wund → de, ^?Verletzte → de
• Erebî: ^?جريح‎ → ar, ^?مجروح‎ → ar, ^?القریح‎ → ar, ^?الكلیم‎ → ar, ^?جریح‎ → ar, ^?مقرح‎ → ar
• Farisî: زخمی‎ → fa, مجروح‎ → fa, زخمی‎ → fa, ^?افگار‎ → fa, ^?مجروحین‎ → fa
• Fînî: haavoittunut → fi, loukkaantunut → fi
• Fransî: blessé → fr
• Holendî: gewond → nl
• Inglîzî: wounded → en, injured → en, wound → en, ^?maimed → en
• Tirkî: yaralı → tr, mecruh → tr, mukataalı → tr

Rengdêr

birîndar

1. kesa/ê birîn lê hene yan lê bûne

Zazakî

Wate

1. birîndar, kes yan jî tiştê ku birîn girtiye