mezûn

Kurdî

Rengdêr

mezûn

1. destûrdar, destûdayî, izindayî, îcazedayî,
   kesa/ê ku destûra anku izina kirina tiştekî heye
   • Wan nîne bi kes çu rufq û rehmet
     Me'zûn bike terreyê di terrar
     Da hukim bikin li şah û xundkar— (Mem û Zîn ~1692, Ehmedê Xanî)
2. derçûyî, xerîc, perwerdekirî,
   kesa/ê ku biserketî fêrgehek qedandiye

Bide ber

• mezin

Etîmolojî

Ji erebî مأذون‎ (maˀḏūn).

Bikaranîn

Lêker:

• mezûn bûn
• mezûn kirin

Navdêr:

• mezûnbûn
• mezûnkirin

Rengdêr:

• mezûnbûyî
• mezûnkirî

Jê

• mezûniyet
• mezûnî
• mezûnîtî
• mezûntî

Werger

• Almanî: Absolvent → de m
• Inglîzî: graduate (adj. or noun), ^?licentiate → en
• Tirkî: mezun → tr, çıkışlı → tr