bîmar

Kurdî

Rengdêr

bîmar

1. bîvêr, nesax, nexweş, êşewî
   • Mela nemrit bi dayê xwe
     Mesîhayê li bîmaran
     Kesên geztî du reşmaran— (Dîwana Melayê Cizirî ~1640, Melayê Cizîrî)

Jê

• bîmaristan
• bîmarî
• (Lêker) bîmar bûn
• (Lêker) bîmar kirin
• (Lêker) bîmar ketin

• (Navdêr) bîmarbûn
• (Navdêr) bîmarkirin
• (Navdêr) bîmarketin

• (Rengdêr) bîmarbûyî
• (Rengdêr) bîmarkirî

Etîmolojî

Ji farisî بيمار‎ (“bîmar”), hevreha kurmancî bîvêr û pehlewî wêmar.

Werger

• Farisî: بیمار‎ → fa, مریض‎ → fa, ناخوش‎ → fa, ناساز‎ → fa
• Erebî: ^?مریض‎ → ar
• Tirkî: sakit → tr, sayrı → tr

Navdêr

bîmar mê

1. bîvêr, nesax, nexweş, êşewî
   • Mela nemrit bi dayê xwe
     Mesîhayê li bîmaran
     Kesên geztî du reşmaran— (Dîwana Melayê Cizirî ~1640, Melayê Cizîrî)