bîmar

Kurmancî

Bilêvkirin

• Kîtekirin: bî·mar

Rengdêr

bîmar

1. bîvêr, nesax, nexweş, êşewî
   • Mela nemrit bi dayê xwe
     Mesîhayê li bîmaran
     Kesên geztî du reşmaran — (Melayê Cizîrî, Dîwana Melayê Cizirî, ~1640)

Jê

• bîmar bûn (lêker)
• bîmar ketin (lêker)
• bîmar kirin (lêker)
• bîmarbûn (navdêr)
• bîmarbûyî (rengdêr)
• bîmaristan
• bîmarketin (navdêr)
• bîmarkirin (navdêr)
• bîmarkirî (rengdêr)
• bîmarî

Etîmolojî

Ji farisî بيمار (“bîmar”), hevreha kurmancî bîvêr û pehlewî wêmar.

Werger

• Erebî: ^?مریض
• Farisî: بیمار → fa, مریض → fa, ناخوش → fa, ناساز → fa
• Tirkî: sakit → tr, sayrı → tr

Navdêr

Tewandina bîmar
Zayenda mê ya binavkirî
Rewş	Yekjimar	Pirjimar
Navkî	bîmar	bîmar
Îzafe	bîmara	bîmarên
Çemandî	bîmarê	bîmaran
Nîşandera çemandî	wê bîmarê	wan bîmaran
Bangkirin	bîmarê	bîmarino
Zayenda mê ya nebinavkirî
Rewş	Yekjimar	Pirjimar
Navkî	bîmarek	bîmarin
Îzafe	bîmareke	bîmarine
Çemandî	bîmarekê	bîmarinan

bîmar mê

1. bîvêr, nesax, nexweş, êşewî
   • Mela nemrit bi dayê xwe
     Mesîhayê li bîmaran
     Kesên geztî du reşmaran — (Melayê Cizîrî, Dîwana Melayê Cizirî, ~1640)