rehmet

Kurmancî

Bilêvkirin

• IPA^(kilîd): /rɛħˈmɛt/
• Kîtekirin: reh·met

Navdêr

Tewandina rehmet
Zayenda mê ya binavkirî
Rewş	Yekjimar	Pirjimar
Navkî	rehmet	rehmet
Îzafe	rehmeta	rehmetên
Çemandî	rehmetê	rehmetan
Nîşandera çemandî	wê rehmetê	wan rehmetan
Bangkirin	rehmetê	rehmetino
Zayenda mê ya nebinavkirî
Rewş	Yekjimar	Pirjimar
Navkî	rehmetek	rehmetin
Îzafe	rehmeteke	rehmetine
Çemandî	rehmetekê	rehmetinan

rehmet m

1. Dilovanî, dilnermî, rehm, rehma Xwedê.
   • Pakəž xodé, pakəž záhm, pakəž vémark, kóy hat'ì xač'é, əškə́rma. Rahmát'ē ma. — (~1430-1446, Matenadaran MS 7117, Amadekar: D.N. Mackenzie, The Language of the Medians, sala weşandinê: 1959)

     Pakij xudê, pakij zehm, pakij vêmerg, koy hatî xaçê, ijkir me rehmetê me

     Pakê Xweda, Pakê Qadir, Pakê Nemir, mirina di xaçê de ku hat, Xweda bi me bê rehmê

   • Rehmî nazil cumleê 'îlet dibit
     Her cihê lê bête xwendin rehmet lê — (Mela Hesenê Bateyî, Mewlûda Kurdî, ~1720)
2. (xweşbêjî) Wefat, merg, mirin.

   Çûn rehmetê. ― mirin, wefat kirin

Herwiha

• rahmet
• rihmet

Etîmolojî

Ji erebî [Peyv?]

Jê

• rehmet kirin (lêker)
• rehmetî
• rehmetkirin (navdêr)
• rehmetkirî (rengdêr)

Werger

• Almanî: Erbarmen → de n, Barmherzigkeit → de m, Milde → de m
• Erebî: ^?رحمة
• Farisî: رحمت → fa
• Tirkî: rahmet → tr