abid

Kurdî

rengdêr
navdêr

Wate

1. Teqwa, dîndar, oldar, îbadetker.
2. (serenav) Navek zelaman e.

Ji wêjeya klasîk

Sond bi wê zulfa siyah ez 'abidê husna te me
Xef dinoşim vê şerabê xweş şerab û qehwe ye— (Dîwana Melayê Cizirî ~1640, Melayê Cizîrî)

Herwiha

• abîd
• 'abid
• 'abîd

Ji

ji erebî, têkildarî îbadet

Jê

• abidî
• abidîtî
• abidtî

Werger

• Erebî: عابد ^→ ar
• Fînî: palvoja ^→ fi
• Inglîzî: worshipper ^→ en
• Latînî: cultor ^→ la
• Tirkî: abid ^→ tr

Tirkî

Navdêr

abid

1. Abid, îbadetker.