hijmetkar

Kurmancî

Rengdêr

hijmetkar

1. rewşa ku tê de bi awayekî gelekî xurt ji tiştekî hez dike, diecibîne an jî Kêfa wî/ê jê re tê
2. mirêsdar, şanedar, wurşedar, rewşedar^{[Ev rêz ji aliyê botê ve lê hatiye zêdekirin, ji kerema xwe re kontrol bike!].}

Ji wêjeyê

• Ji ber ku wêjeya farisî demekê gelên wekî kurd, ereb û tirk ji xwe re hijmetkar hiştiye lewma jî peyvên wî zimanî ketine nav zimanê van gelan. Ev jî tiştekî asayî û siruştî ye. — (Em zimanê kurdî binasin. Enstituye kurdî ya Stembolê: Rûple: 3)

Bi alfabeyên din

• kurdî-erebî: هژمەتکار

Etîmolojî

Ji hijmet +‎ -kar.

Jê

• hijmetkarî

Werger

• Îngilîzî:rakish → en, doggish → en
• Tirkî: görklü → tr, gösterişli → tr, ^?hayran → tr, ^?hayranlık uyandırıcı → tr