dermande

Kurmancî

Rengdêr

dermande

1. bêçare, perîşan, bêvîr, bireş
2. bêwar, bêcih, bereder, deremal
3. kesê ku li derveyî malekî an jî avahîyekî mabe û cihê lê hêwirandinê nîn be

Ji wêjeyê

• Ey Şehê 'Alîcenab, pir 'aciz û perkende em
  Ah ji dest cewra evînê, çi bikirim min bende em
  Sebr û taqet min neman lê bêkes û dermande em
  Ger bixwanî wer beranî bende em ta zinde em
  Wacibun lî imtisalu l'emri maza te'murîn — (Dîwan, Melayê Cizîrî, rp:155)

Alfabeyên din

• kurdîya erebî: درمانده

Herwiha

• dêrmande

Têkildar

• şeveder

Etîmolojî

Ji der +‎ mande.

Jê

• dermandebûn
• dermandeyî

Werger

• Almanî: landlos → de, obdachlos → de, ^?Außenseiter → de
• Farisî: بدون سرزمین‎ → fa, ناتوان‎ → fa, درمانده‎ → fa
• Îngilîzî: outsider → en
• Tirkî: yurtsuz → tr, yersiz → tr, çaresiz → tr, perişan → tr,, yabancı → tr