îtham

Kurmancî

Navdêr

Zayenda mê ya binavkirî
Rewş	Yekjimar	Pirjimar
Navkî	îtham	îtham
Îzafe	îthama	îthamên
Çemandî	îthamê	îthaman
Nîşandera çemandî	wê îthamê	wan îthaman
Bangkirin	îthamê	îthamino
Zayenda mê ya nebinavkirî
Rewş	Yekjimar	Pirjimar
Navkî	îthamek	îthamin
Îzafe	îthameke	îthamine
Çemandî	îthamekê	îthaminan

îtham mê

1. tawanbarkirin, sûcdarkirin, gunehkarkirin,
   gotin ku kesekî tawanek yan xirabiyek kiriye,
   gotin ku tiştek xirab binasê filankesî ye
   • Selah Bedridîn wek adet her kesê ku wî rexne bike, bi ”zilamtiya” dewleta Surî ve îtham dike. Bi vê riyê ew dixwaze têkiliyên xwe û îstîxbarata Surî veşêre. Lê hin delîl hene ku ev têkiliyên Selah Bedridîn bi îstîxbarata Surî ra nayên veşartin. Îspata vê yekê jî bîranînên Kerîm Husamî ne. — (Zinarê Xamo: Di bîranînên Kerîm Husamî da Selah Bedridîn, Amude.de, 3/2007)

Herwiha

• itham
• itiham
• itîham
• îtiham
• îtîham

Jê

• (lêker) îtham kirin
• (lêker) îtham bûn

• (navdêr) îthamkirin
• (navdêr) îthambûn

• (rengdêr) îthamkirî
• (rengdêr) îthambûyî
• îthamî
• îthamkar
• îthamkarî
• îthamker

Etîmolojî

Ji erebî [Peyv?].

Werger

• Almanî: Beschuldigung → de m, Anklage → de m, Anschuldigung → de m, Denunziation → de m, Verschulden → de, Vorwurf → de m
• Farisî: اتهام‎ → fa
• Fînî: syyttely → fi
• Îngilîzî: accusation → en, allegation → en, charge → en, indictment → en, imputation → en
• Tirkî: itham → tr, suçlama → tr, suçlu görme