zîha

Kurmancî

Bilêvkirin

• IPA^(kilîd): /ziːˈhɑː/
• Kîtekirin: zî·ha

Navdêr 1

zîha n

1. Guhartoyeke ziya.
   • Ev sê sal bû ez ji van deran dûr bûm. Apê min û jina wî çiqas pîr bûbûn. Kes li gund nemabû. Min çavên xwe kuta kêranan, leyistokên min û xwişka min hatin bîra min, bi şev di nav cî de me kêran dijmartin, ew li ber çavên xwe dikirin, gur, hirç, zîha, perî. — (2016, Mihemed Şarman, Pirça Winda, Avesta, çapa 2an, r. 82, ISBN 978-605-5585-41-9)