xwecih

Kurmancî

Tewandina xwecih
Zayendên mê û nêr ên binavkirî
Rewş	Mê (yj.)	Nêr (yj.)	Mê û nêr (pj.)
Navkî	xwecih	xwecih	xwecih
Îzafe	xweciha	xwecihê	xwecihên
Çemandî	xwecihê	xwecihî	xwecihan
Nîşandera çemandî	wê xwecihê	wî xwecihî	wan xwecihan
Bangkirin	xwecihê	xweciho	xwecihino
Zayendên mê û nêr ên nebinavkirî
Rewş	Mê (yj.)	Nêr (yj.)	Mê û nêr (pj.)
Navkî	xwecihek	xwecihek	xwecihin
Îzafe	xweciheke	xwecihekî	xwecihine
Çemandî	xwecihekê	xwecihekî	xwecihinan

xwecih m yan n li gorî maneyê

Mirovê cihek hebe ji bo vehewyanê, rûniştvan, şênî, akincî, yê ku cihê xwe di derekê ra kirî.
Ez li Duhokê xwecih im.^[1]
- Evê bûyerê xwecihên wan gundan û bi taybeti ew her çiwar heval gelek bi xemxistin û ew handan ku biryara xwe zû bicîbînin. — (Sidqî Hirorî, Kurê Zinarê Serbilind, Weşanên Nûdem, Stokholm, 1996)
- Ekradan zaf zulm û te'eddî (tehdarî û sitem) li xwecihan û re'iyyan dikirin û bîst û sih siwar dihatin û dibûne mêvanêd gundiyan. — (Mele Mehmûdê Bayezîdî, Amadekar: Jan Dost Adat û Rusûmatnameê Ekradiye, Weşanxaneya Nûbihar, ~1858, sala weşandinê: 2010, r. 116, ISBN 9789944360678)

Ji xwe +‎ cih.