wec

Kurdî

1. feyde

navdêr, mê

Wate

1. mifa, kêr, feyde, sûde, kelk, menfeet, berjewendî
2. sûd, lişt, avantaj, qazanc

Ji wêjeyê

"Lê niha ti wec û sûde tê de nîn e", Evîna reben ji xwe re ponijî, "îdîa bikim ku du kes im!"

(Lewis Carroll: Serpêhatiyên Evînê li Sosretistanê, wergêrr: Husein Muhammed, Kovara Mehname, hj. 25, 2/2002)

Ji

Ji erebî û farisî

Jê

• bêwec
• bêwecî
• bêwecîtî
• bêwectî
• biwec
• biwecî
• biwecîtî
• biwectî

2. serûçav

Binere: wech

Werger

• Farisî: فايده ^→ fa, ثمره ^→ fa
• Tirkî: fayda ^→ tr, surat ^→ tr, yarar ^→ tr