sebîl

Kurdî

Navdêr

sebîl mê

1. (Mecazî) rê, rêbaz, rêç
   • fî sebîl Ellah (di rêya Xwedê de, bo Xwedê)

Ji wêjeya klasîk

• Gerçi di nêv helqeya şêran im ez
  »Leyse 'eleyna li-'idana sebîl«
  Zor-i Mela firqetê ebter kirîn— (Dîwana Melayê Cizirî ~1640, Melayê Cizîrî)

Bikaranîn

• Tenê di gotin fî sebîl Ellah (di rêya Xwedê de, bo Xwedê) de

Etîmolojî

Ji erebî سبيل‎ (sebîl) ji aramî שבילא‎ (şibîl) ji rehê שבל (ş-b-l-: birin, ajotin). Ji heman rehê aramî շաւիղ (şevił) ya ermenî û şiverê ya kurdî. Binêre: "şiverê".

Werger

• Farisî: خيرات ^→ fa, ^?چوپوق ^→ fa
• Tirkî: sebil ^→ tr, sigaralık ^→ tr

2. dar

Cureyê peyvê nehatiye dayîn: Alîkarî:Cureyên peyvan

1. dar yan jî hesinê ku bi her du aliyên wî ve tiştên weke dewlê, tenekeyê dihêne grêdan û pê li ser milan tiştên weke avê dihene kişandin.