sebîl

Kurmancî

Navdêr

Zayenda mê ya binavkirî
Rewş	Yekjimar	Pirjimar
Navkî	sebîl	sebîl
Îzafe	sebîla	sebîlên
Çemandî	sebîlê	sebîlan
Nîşandera çemandî	wê sebîlê	wan sebîlan
Bangkirin	sebîlê	sebîlino
Zayenda mê ya nebinavkirî
Rewş	Yekjimar	Pirjimar
Navkî	sebîlek	sebîlin
Îzafe	sebîleke	sebîline
Çemandî	sebîlekê	sebîlinan

sebîl mê

1. (mecazî) rê, rêbaz, rêç

   fî sebîl Ellah (di rêya Xwedê de, bo Xwedê)

Ji wêjeya klasîk

• Gerçi di nêv helqeya şêran im ez
  »Leyse 'eleyna li-'idana sebîl«
  Zor-i Mela firqetê ebter kirîn — (Melayê Cizîrî, Dîwana Melayê Cizirî, ~1640)

Bikaranîn

• Tenê di gotin fî sebîl Ellah (di rêya Xwedê de, bo Xwedê) de

Etîmolojî

Ji erebî سبيل‎ (sebîl) ji aramî שבילא‎ (şibîl) ji rehê שבל (ş-b-l-: birin, ajotin). Ji heman rehê aramî շաւիղ (şevił) ya ermenî û şiverê ya kurdî. Binêre: "şiverê".

Werger

• Farisî: خیرات‎ → fa, ^?چوپوق‎
• Tirkî: sebil → tr, sigaralık → tr

Mane

sebîl (cureyê peyvê?)

1. dar yan jî hesinê ku bi her du aliyên wî ve tiştên weke dewlê, tenekeyê dihêne grêdan û pê li ser milan tiştên weke avê dihene kişandin.