seîd

Kurmancî

Bilêvkirin

• Kîtekirin: se·îd

Rengdêr

seîd

1. Kesa/ê ku bextê wî xweş e û ji rewşa xwe razî.

   Hevmane: bextiyar, bextewer, dilşad, kamiran, şa, şad, dilşa, kamiran, şadîman, şadan, bisiûd, bişens, mesûd, dilxweş, kêfxweş

   • Dayima menzilgeha sûra te bit birca Şeref
     Tali'ê ferxunde û bextê se'îd yarê te bî
     Seb'eyê seyyare û neh çerxê sergerdan bi vê — (Melayê Cizîrî, Dîwana Melayê Cizirî, ~1640)

Herwiha

• sa'îd
• saîd
• se'îd

Bide ber

• seyîd

Etîmolojî

Ji erebî [Peyv?], têkildarî siûd, seadet û mesûd^{[Divê were berfirehtirkirin]} .

Jê

• seîd bûn (lêker)
• seîd kirin (lêker)
• seîdbûn (navdêr)
• seîdbûyî (rengdêr)
• seîdkirin (navdêr)
• seîdkirî (rengdêr)
• seîdtî
• seîdî
• seîdîtî