sûc

Kurmancî

Bilêvkirin

• IPA^(kilîd): /suːd͡ʒ/
  • (rojhilatî)  IPA^(kilîd): /sʉːd͡ʒ/
• Deng (Bidlîs)^ⓘ
• Kîtekirin: sûc

Navdêr

Tewandina sûc
Zayenda nêr a binavkirî
Rewş	Yekjimar	Pirjimar
Navkî	sûc	sûc
Îzafe	sûcê	sûcên
Çemandî	sûcî	sûcan
Nîşandera çemandî	wî sûcî	wan sûcan
Bangkirin	sûco	sûcino
Zayenda nêr a nebinavkirî
Rewş	Yekjimar	Pirjimar
Navkî	sûcek	sûcin
Îzafe	sûcekî	sûcine
Çemandî	sûcekî	sûcinan

sûc n

1. Binas, tawan, guneh, xirabî, xeta, xeletî, cinayet, bêqanûnî, dijqanûnîtî.
   • Nimûneyekê lê zêde bike [ biguhêre ]
2. Sedem, sebeb, semed.
   • Nimûneyekê lê zêde bike [ biguhêre ]

Ji wêjeya klasîk

• Nê ji me sûc û xeta tên û sîtem
  Lê ji te îhsan û xufran û kerem — (Mela Hesenê Bateyî, Mewlûda Kurdî, ~1720)

Herwiha

• suc
• suç
• swîc
• swîç (2)
• sîc
• sîç
• sûnc
• sûç

Bide ber

• bihane
• hêcet

Jê

• bisûc
• bisûctî
• bisûcî
• bisûcîtî
• bêsûc
• bêsûctî
• bêsûcî
• bêsûcîtî
• sûc bûn (lêker)
• sûc kirin (lêker)
• sûcandin
• sûcandî
• sûcbûn (navdêr)
• sûcdar
• sûcdartî
• sûcdarî
• sûcdarîtî
• sûcder
• sûcdertî
• sûcderî
• sûcderîtî
• sûcdêr
• sûcdêrtî
• sûcdêrî
• sûcdêrîtî
• sûcgêrr
• sûcgêrrî
• sûckar
• sûckartî
• sûckarî
• sûckarîtî
• sûcker
• sûckertî
• sûckerî
• sûckerîtî
• sûckirin (navdêr)
• sûckirî (rengdêr)
• sûcî

Etîmolojî

Ji osmanî صوچ (suç), ji proto-tirkî.

Werger

• Almanî: Fehler → de nêr, Schuld → de mê, Untat → de mê, Vergehen → de nêr, Verschulden, Verbrechen → de nêr, ^?Delikt → de m, ^?Frevel → de m
• Erebî: ذنب, ^?جنية
• Farisî: تقصیر → fa, جرم → fa, گناه → fa
• Îngilîzî: crime → en, offence → en, culpability → en, fault → en, ^?iniquity → en
• Tirkî: suç → tr, zeval → tr, cürüm → tr