sîngûber

Kurmancî

Bilêvkirin

• IPA^(kilîd): /siːnɡuːˈbɛɾ/
• Kîtekirin: sîn·gû·ber

Navdêr

sîngûber n

1. (edebî) bersîng, sîng
   • Arpîne xedema mektebê bû, bî bû, salê wê bihorîbûn, hema sîngûberê wê, kulêmekên wê, çîp û hêtên wê, yanê mal û milkê wê li cî bû, dibêjin ya: “Quzê rind di derpê re xuyaye”, kesê wê tune bû, ji zaroyan pirr hez dikir. — (Eyüp Kiran: Pilingê Serhedê, beşa 2, Kovara Mehname, hj. 60, 1/2015)

Herwiha

• singûber
• sing û ber
• sing-û-ber
• sîng û ber
• sîng-û-ber

Etîmolojî

Ji sîng +‎ -û- +‎ ber.

Werger

• Tirkî: ^?göğüs → tr