qencî

Ji Wîkîferhengê

Kurmancî[biguhêre]

Bilêvkirin[biguhêre]

Navdêr[biguhêre]

Zayenda mê ya binavkirî
Rewş Yekjimar Pirjimar
Navkî qencî qencî
Îzafe qenciya qenciyên
Çemandî qenciyê qenciyan
Nîşandera çemandî qenciyê wan qenciyan
Bangkirin qenciyê qenciyino
Zayenda mê ya nebinavkirî
Rewş Yekjimar Pirjimar
Navkî qenciyek qenciyin
Îzafe qenciyeke qenciyine
Çemandî qenciyekê qenciyinan

qencî

  1. Alikariya ku beramber tê kirin, xêr, tişta/ê baş yê ku mirov bo kesekî dike yan dide kesekî bêyî ku bi xwe ti bedelekêwerbigire.
  2. Ne guneh, (li gor hin dîn û olan) kirinên ku mirov dikare pê biçe biheştê û xwe ji dûjehê biparêze.

Ji wêjeya klasîk[biguhêre]

Pîrepend[biguhêre]

  • Te şûşt ava bigû, ez çi bikim qenciya bidû
  • Axa riyan tev dizane, riyên qenciyên bi gel qet nizane
  • Qenciya ne li cî, mirov dike falincî
  • Qencî qenciyan nas dike
  • Qencî qenciyan tîne
  • qenciya ne li cî, bela ye
  • Qencî, licî
  • qenciya bike biavêje avê
  • Qencî qenciyê dikişîne, xirabî, xirabiyê dikişîne
  • Bi qûna gincî, venamîne ji xêr û qencî

Biwêj[biguhêre]

  • Xêr û qencî vala çûn
  • Ne bi malê xwe, lê bi malê xelkê qencîkirin

Bi alfabeyên din[biguhêre]

Dijmane[biguhêre]

Têkildar[biguhêre]

[biguhêre]

Etîmolojî[biguhêre]

Ji qenc + 

Werger[biguhêre]