minêkar

Kurmancî

Bilêvkirin

• Kîtekirin: mi·nê·kar

Rengdêr

Pozîtîv	Komparatîv	Sûperlatîv
minêkar	minêkartir	herî minêkar (merkezî) tewrî minêkar (rojavayî) minêkartirîn (soranîzm)

minêkar

1. Kesa/ê ku dixwaze tiştekî bike; kesa/ê ku ne ji bêdilî yan neçarî tiştekî dike.

   Hevmane: dilxwaz, bidil, xwezkar, xwezîkar, arezûmend, hewesdar, arezûdar, xwezyar, xwazyar, xwezîyar, xwestekar, miştaq

2. hewedar, xwekar, xwastekar, xwezîker^{[Ev rêz ji aliyê botê ve lê hatiye zêdekirin, ji kerema xwe re kontrol bike!].}

Jê

• minêkar bûn (lêker)
• minêkar kirin (lêker)
• minêkarbûn (navdêr)
• minêkarbûyî (rengdêr)
• minêkarkirin (navdêr)
• minêkarkirî (rengdêr)

Etîmolojî

  Etîmolojiya vê peyvê nehatiye nivîsîn. Eger tu bi rastî bizanî, kerem bike bişkoka "biguhêre" ya di ser van gotinan re bitikîne û etîmolojiya vê peyvê binivîse. Çavkaniyên ku te ew etîmolojî jê girtiye jî binivîse.

Werger

• Almanî: Freiwillig → de, ^?freiwillig → de
• Erebî: راغب → ar, متمني → ar, ممتن → ar
• Farisî: خواستار → fa
• Fînî: halukas → fi
• Îngilîzî: willing → en, grateful → en, thankful → en
• Tirkî: arzulu → tr, gönüllü → tr, müştehi → tr, minnettar → tr, teşne → tr, istekli → tr