kirêc

Kurmancî

Bilêvkirin

• Kîtekirin: ki·rêc

Navdêr

kirêc m

1. kils, gêç, seb, kepîr, ziqil, ramux, qisil, tebeşîr, mermer

Jê

• kirêc girtin (lêker)
• kirêc kirin (lêker)
• kirêcbûn (navdêr)
• kirêcgirtin (navdêr)
• kirêckirin (navdêr)
• kirêckirî (rengdêr)

Etîmolojî

  Etîmolojiya vê peyvê nehatiye nivîsîn. Eger tu bi rastî bizanî, kerem bike bişkoka "biguhêre" ya di ser van gotinan re bitikîne û etîmolojiya vê peyvê binivîse. Çavkaniyên ku te ew etîmolojî jê girtiye jî binivîse.

Werger

• Almanî: ^?Stuckatur → de m
• Farisî: آهک → fa, کشمشک → fa
• Tirkî: kireç → tr