irf

Kurdî

navdêr, nêr

Wate

edet, baw, texlîd, norm, asa, çande, kultûr,
awayê normal yê rabûn û rûniştina mirovekê/î yan civakekê,
şêweyê asayî yê birêvebirina karûbaran yan karûbarekî di civakekê de

Herwiha

• 'irf
• urf
• 'urf

Ji

ji erebî عرف ('urf) ji rehê عرف ('erefe: zanîn, nasîn), hevreha aramî ܥܘܪܦܐ ('urrafa). Ji eynî rehî: arif, Arif, Irfan, Marûf, marîfet, tarîf...

Jê

• irfan
• irfane
• irfî
• irfîtî
• irfnas
• irfnasî
• irf û edet
• irfzan
• irfzanî

Werger

• Elmanî: Maßregel ^→ de, Sitte ^→ de m, althergebracht ^→ de
• Inglîzî: habit ^→ en, tradition ^→ en
• Tirkî: örf ^→ tr