irf

Kurdî

Navdêr

irf nêr

1. edet, baw, texlîd, norm, asa, çande, kultûr,
   awayê normal yê rabûn û rûniştina mirovekê/î yan civakekê,
   şêweyê asayî yê birêvebirina karûbaran yan karûbarekî di civakekê de

Herwiha

• 'irf
• urf
• 'urf

Jê

• irfan
• irfane
• irfî
• irfîtî
• irfnas
• irfnasî
• irf û edet
• irfzan
• irfzanî

Etîmolojî

Ji erebî عرف‎ ('urf) ji rehê عرف ('erefe: zanîn, nasîn), hevreha aramî ܥܘܪܦܐ ('urrafa). Ji eynî rehî: arif, Arif, Irfan, Marûf, marîfet, tarîf...

Werger

• Almanî: Maßregel → de, Sitte → de m, althergebracht → de
• Inglîzî: habit → en, tradition → en
• Tirkî: örf → tr