hil

Kurdî

1. hilbûyî, hildayî, hilkirî

rengdêr

Wate

1. li jor, bilind
2. geş, gurr, xweş, hilkirî, vêxistî
   • Agirek hil li serê çiyayî diyar bû.

Ji wêjeya klasîk

Çengalê zulfan tab-i da
Da 'işq-i hil bit pêl-i-pêl
Qelbê me bê cellab-i da— (Dîwana Melayê Cizirî ~1640, Melayê Cizîrî)

Herwiha

• hel (2)
• hell

Bide ber

• hil-

Binêre herwiha

• hal
• hel (1)
• hêl
• hol

Bikaranîn

Lêker:

• hil bûn
• hil kirin

Navdêr:

• hilbûn
• hilkirin

Rendgêr:

• hilbûyî
• hilkirî

Ji

hevreha soranî هه‌ڵ (heł), pehlewî ul, zazakî er, partî hirz, avestayî ǝrǝδβa, sanskrîtî ऊर्ध्व (ūrdhvá), latînî arduus (bilind), arbor (dar), îrlendî ard, hîtîtî harduppi... hemû ji proto-hindûewropî *h₂erHdʰ- (bilind, mezin bûn, gir bûn). Bi maneya cihê bilind jî hatiye bikaranîn, we Helgurd, Hilwend, Hilberz ko nav ên [[çiya]yan in.

Jê

• hildêrandin
• hilçenîn
• hilbehîn
• hilbestin
• hilbestandin
• hildan
• hilgotin
• hilbêjtin
• hilbijartin
• hilanîn
• hilberandin
• hilberî
• hilberandî
• hilber
• hilgirtin
• hilkirin
• hildan
• hilî
• hilpekandin
• hilçinîn
• hilpesartin
• hilsipartin
• hilfirîn
• hilavêtin
• hilkelîn
• hilperîn
• hilgaftin
• hilkiştin
• hilkişîn
• hilberisandin
• hilsencandin
• hilsengandin
• hildan
• hilçandin
• hilceniqîn
• hilçepilîn
• hildêrandin
• hilbijartin
• hilbehîn
• hilawistin
• hiljenandin
• hilrûzandin

Werger

wate 2

• Farisî: حل ^→ fa
• Erebî: ^?حل ^→ ar
• Tirkî: ^?öz ^→ tr

2. riwekek û biharata wê

Binere: hêl (3)