hafiz

Kurmancî

Bilêvkirin

• Kîtekirin: ha·fiz

Navdêr

hafiz m yan n li gorî maneyê

1. kesa/ê ku tiştek ji ber kiriye,
   kesa/ê ku tiştekî ji ber dizane

   Hafizê Quranê.

   • K'ez û sazend-i mehfilha«
     Ji Hafiz qutbê şîrazî
     Mela fehm er bikî razî — (Melayê Cizîrî, Dîwan, ~1640)
2. kor, bêçav, kesa/ê ku bi çavên xwe nikare tiştan bibîne
   • Nimûneyekê lê zêde bike [ biguhêre ]

Herwiha

• hafez
• hafîz
• ḧafez
• ḧafiz
• ḧafîz

Jê

• hafiz bûn (“kor bûn”, lêker)
• hafiz kirin (lêker)
• hafizbûn (navdêr)
• hafizbûyî (rengdêr)
• hafizker
• hafizkirin (navdêr)
• hafizkirî (rengdêr)
• hafiztî
• hafizî
• hafizîtî

Etîmolojî

Ji erebî [Peyv?], têkildarî hafize.

Werger

• Erebî: ^?حافظ → ar
• Farisî: حافظ قرآن → fa
• Îngilîzî: ^?blind man → en
• Tirkî: hafız → tr, ^?görme engelli → tr