forfeit

Îngilîzî

Bilêvkirin

• (brîtanî)  IPA: /ˈfɔː.fɪt/
• (emerîkî)  IPA: /ˈfɔɹ.fɪt/
• Deng (DYA)^ⓘ

Navdêr

forfeit (jimarbar û nejimarbar, forma pirjimar forfeits)

1. Cezayekî ji ber hereketeke xelet.
2. Tiştekî ji dest çûyî, ji dest dayî; Tiştê ku di berdêla kiryara xirab de ji kesekî tê standin; ya ku winda bûye, an jî mafê ku jê hatiye dûrxistin, bi sûc, binpêkirina peymanê û hwd.
3. (kevnbûyî, kêmpeyda) Xisar, neheqî, zirar.

Lêker

forfeit (nihaya sade ya yekjimar forfeits, partîsîpa niha forfeiting, boriya sade û partîsîpa borî forfeited an (rare) forfeit)

1. Bi şaşkirinekê an nelirêtiyê windakirina tiştekî.

   He forfeited his last chance of an early release from jail by repeatedly attacking another inmate.

   Wî şansa xwe ya dawî ya serbestberdana pêşwext ji girtîgehê ji dest da bi tekraren hicûmkirina girtiyekî din.

2. Wendakirina pêşbirk, lîstik, maçek, an formeke din a pêşbaziyê bi vekişîna dilxwazî, bi biserneketina beşdarbûn an tevlîbûnê, an bi îxlalkirina qaîdeyan.

   Because only nine players were present, the football team was forced to forfeit the game.

   Ji ber ku tenê neh lîzer amade bûn, tîma futbolê neçar ma ku lîstikê betal bike.

3. Ji ber sûcekî sûcdar bûn; îxlal kirin.
4. Di bicihanîna berpirsiyariyekê de têk çûn.

Hevmane

• (windakirina pêşbirkekê) capitulate, surrender, disqualify
• (devjêberdana bi dilxwazî) forgo, withgo

Jê

• forfeitable
• forfeiter
• forfeits
• forfeiture

• nonforfeited
• nonforfeiting
• nonforfeiture

Rengdêr

forfeit (neqiyasbar)

1. Yê ji ber hicûm an sûcekî winda bûye an hatiye xerîbkirin; yê tabîyê cezayê destdanînê.

Etîmolojî

îngilîziya navîn forfait teqrîben ji salên 1300î, ji fransiya kevn forfait (“sûc”), eslen partîsîpa borî ya forfaire (“îxlal kirin”), û latîniya Serdema Navîn foris factum. Di sedsala 15em de, mane ji sûcê ber bi cezayê sûcê ve veguherî.

Anagram

• toffier