bengî

Kurdî

Navdêr

bengî mê

1. îlet, edetê nebaş yê ku mirov fêrî bûye û nikare êdî neke

   Alkol û cigare jê re bûne bengî.

   • Bûn ew der û ban û ew sera mest
     Hin mest û hinek dikir di bengî
     Xwanende û bezlego û çengî— (Mem û Zîn ~1692, Ehmedê Xanî)

Herwiha

• bengînî
• bengînîtî
• bengîntî
• bengîtî

Jê

• (Lêker) bengî bûn
• (Lêker) bengî kirin

• (Navdêr) bengîbûn
• (Navdêr) bengîkirin

• (Rengdêr) bengîbûyî
• (Rengdêr) bengîkirî

Etîmolojî

Ji beng + -î.

Werger

• Almanî: Laster → de nt, Sucht → de m
• Farisî: اشتیاق‎ → fa, آزمندی‎ → fa, حرص‎ → fa, معتاد‎ → fa, عاشق‎ → fa, مجنون‎ → fa, مبتلا‎ → fa, عشق‎ → fa, ديوانگی‎ → fa, ^?عاشقی‎ → fa
• Inglîzî: ^?addiction → en, ^?adorer → en, ^?enamoured → en
• Tirkî: aşık → tr, esrar → tr, tiryak → tr, bağımlılık → tr, divanelik → tr, vurgunluk → tr, aşıklık → tr, algın → tr, bağımlı → tr, divane → tr, vurgun → tr, tutku → tr, melankolik → tr, ^?melankoli → tr

Zazakî

Wate

1. bengî, kesê ku wek dînan aşiq bûye