bengî

Kurdî

navdêr, mê

Wate

1. îlet, edetê nebaş yê ku mirov fêrî bûye û nikare êdî neke
   • Alkol û cigare jê re bûne bengî.

Herwiha

• bengînî
• bengînîtî
• bengîntî
• bengîtî

Ji

beng + -î

Bikaranîn

Lêker:

• bengî bûn
• bengî kirin

Navdêr:

• bengîbûn
• bengîkirin

Rengdêr:

• bengîbûyî
• bengîkirî

Ji wêjeya klasîk

Bûn ew der û ban û ew sera mest
Hin mest û hinek dikir di bengî
Xwanende û bezlego û çengî— (Mem û Zîn ~1692, Ehmedê Xanî)

Werger

• Elmanî: Laster ^→ de nt, Sucht ^→ de m
• Farisî: اشتیاق ^→ fa, آزمندی ^→ fa, حرص ^→ fa, معتاد ^→ fa, عاشق ^→ fa, مجنون ^→ fa, مبتلا ^→ fa, عشق ^→ fa, ديوانگی ^→ fa, ^?عاشقی ^→ fa
• Inglîzî: ^?addiction ^→ en, ^?adorer ^→ en, ^?enamoured ^→ en
• Tirkî: aşık ^→ tr, esrar ^→ tr, tiryak ^→ tr, bağımlılık ^→ tr, divanelik ^→ tr, vurgunluk ^→ tr, aşıklık ^→ tr, algın ^→ tr, bağımlı ^→ tr, divane ^→ tr, vurgun ^→ tr, tutku ^→ tr, melankolik ^→ tr, ^?melankoli ^→ tr

Zazakî

Wate

1. bengî, kesê ku wek dînan aşiq bûye