bejayî

Kurdî

navdêr, mê
rengdêr

Wate

1. (devera) ax, erd, ne derya, ne av, reşahî
   • hêzên bejayî (ne hêzên deryayî yan hêzên hewayî)
   • Navûdengê nandayîna wî li her sê beşên bejayiya dinê belav bûbû. — (Balafira Jînê, Zeynelabidîn Zinar, Weşanên Pencînar)
   • Piştre hêdîka temeziyê daxiste ser bejayîya pîroz û ji devera giranbiha şûn de vekişiya, çû ser bên. — (Balafira Jînê, Zeynelabidîn Zinar, Weşanên Pencînar)
2. (kûvî, hovî, ne kedî)

Bi alfabeyên din

• kurdî-erebî: بەژایی

Herwiha

• bejahî
• bejatî
• bejî

Ji

bej + -ayî

Werger

• Elmanî: ^?trocken ^→ de
• Farisî: زمينی ^→ fa, خاکی ^→ fa
• Inglîzî: continental ^→ en, land ^→ en, ^?triphibious ^→ en, ^?batrachian ^→ en
• Tirkî: kara parçası ^→ tr, toprak ^→ tr, berri ^→ tr, kara ^→ tr, karasal ^→ tr, ^?kıraç ^→ tr