şeref

Kurmancî

Navdêr

Zayenda mê ya binavkirî
Rewş	Yekjimar	Pirjimar
Navkî	şeref	şeref
Îzafe	şerefa	şerefên
Çemandî	şerefê	şerefan
Nîşandera çemandî	wê şerefê	wan şerefan
Bangkirin	şerefê	şerefino
Zayenda mê ya nebinavkirî
Rewş	Yekjimar	Pirjimar
Navkî	şerefek	şerefin
Îzafe	şerefeke	şerefine
Çemandî	şerefekê	şerefinan

şeref mê

1. firazî, rûmet, namûs, qedir, qîmet, nirx
   • Min dî ji xef -let cam di kef şahê Necef dil kir hedef
     Roj hat Şeref stêr bûne xef herçar teref nûra yeqeq
     Zulmet nema suhbet we ma nûra şema -lan çû sema — (Melayê Cizîrî, Dîwana Melayê Cizirî, ~1640)

Têkildar

• şerîf (1)

Jê

• bêşeref
• bêşerefî
• bêşerefîtî
• bêşereftî
• bişeref
• bişerefî
• bişerefîtî
• bişereftî
• şerefî
• şerefsiz
• şerefsizî

Etîmolojî

Ji erebî [Peyv?].

Werger

• Almanî: Ehre → de nêr
• Farisî: آبرو‎ → fa, شرف‎ → fa
• Fînî: kunnia → fi
• Fransî: honneur → fr nêr
• Holendî: eer → nl nêr
• Îngilîzî: (emerîkî:) honor, (brîtanî:) honour, fame → en, glory → en
• Tirkî: şeref → tr, namus → tr, gurur → tr, onur → tr, ^?haysiyet → tr, ^?abıru → tr

Tirkî

Bilêvkirin

• Deng (Tirkiye (Îzmîr))^ⓘ

Navdêr

şeref

1. rûmet, firazwerî, şeref
   • (Nimûneyekê bide) (biguhêre)