Bêjen
Kurmancî[biguhêre]
[biguhêre]
| Zayenda nêr a binavkirî | ||||
|---|---|---|---|---|
| Rewş | Yekjimar | |||
| Navkî | Bêjen | |||
| Îzafe | Bêjenê | |||
| Çemandî | Bêjenî | |||
| Nîşandera çemandî | wî Bêjenî | |||
| Bangkirî | Bêjeno | |||
| Zayenda nêr a nebinavkirî | ||||
| Rewş | Yekjimar | |||
| Navkî | Bêjenek | |||
| Îzafe | Bêjenekî | |||
| Çemandî | Bêjenekî | |||
Bêjen nêr
- navek zelaman e
- (Nimûneyekê bide) (biguhêre)
- kurrê Gêwî û evîndarê Menîjeya keça Efrasyabî li gor Şahnameya Fîrdewsî
- (Nimûneyekê bide) (biguhêre)
Bide ber[biguhêre]
Ji wêjeyê[biguhêre]
Bêjen bi xwe kurê Gêw e, ew diçe nêçîrê û dil dikeve Menîje keça Afrasyabê. Dema ku Afrasyab pê dihese Bêjen dihavêje binê bîrekê û ew bîr dibe zindana wî. Piştî ku Gêw li serpêhartiya kurê xwe haydar dibe, Rustemê Zal dişîne welatê Afrasyab da ku Bêjen rizgar bike. Rustem herdu evîndaran jî rizgar dike û vedigere. Ev çîrok jî di Şahnameya Firdewsî de heye.
(Jan Dost: Bêjing û zenberekên seydayê Bozarslan, Diyarname.com, 3/3007)