şekal

Kurmancî

şekal mê, k-ya nerm

pêlav, sol, meras, șekal
tiştek binreq e ku mirov dikin herdu piyên xwe daku piyên xwe ji êşînê biparêzin dema ku li derve digerin
- Bûbê piştî cigara xwe bi binê şekala xwe vemirand (...) — (Firat Cewerî, Girtî, Weşanên Nûdem, 1986)
maras^{[Ev rêz ji aliyê botê ve lê hatiye zêdekirin, ji kerema xwe re kontrol bike!].}
- (Nimûneyekê bide) (biguhêre)

Hevrehên zazakî çeqalî û lekaş, feylî/kelhurî kiłaş, soranî که‌ڵاش‎ (kełaş) hemû ji rusî калоша (kaloşa) yan галоша (galoşa) ji fransî galoche (bixwîne: galoş) ji latînî *galopium ji yûnanî καλοπόδιον (kalopódion) ku forma biçûkker e ji καλόπους (kalopous: qalibên ku koşkar pêlavan pê çêdikin yan jî pê diparêzin) ji κᾶλον (kalon: dep, texte, dar) + πούς (pous: pê) anku "piyê darî". Peyva kurmancî û ya zazakî bi metatezê ji serekaniya xwe gelekî dûr ketine. Heman peyv bi hin zimanên din jî: farisî گالش‎, tirkî galoş, bulgarî галош (galoş), îngilîzî galosh, galoche, îtalî galoscia, almanî Galosche, polonî kalosz, danmarkî û holendî galoche, swêdî galosch, çekî galoše... Di pirraniya zimanan de ew maneya hin pêlavên taybet dide, bi taybetî yên avragir ku li ber baranê tên bikaranîn.

Peyva şekal di herêma Torê û hinek navçeyên Çolê tê bi kar anîn. Lê peyvên sol û pêlav di devokên kurmancî û bikaranîna navçeyên din giștî ye.

Pêlav, sol (bi giştî, ne tenê dirriyayî