şûm

Kurmancî

Rengdêr

Pozîtîv	Komparatîv	Sûperlatîv
şûm	şûmtir	herî şûm (merkezî) tewrî şûm (rojavayî)

şûm

1. Kesê di fêlbazîyê de biaqil, lixwe xuyî.
   • Nimûneyekê lê zêde bike [ biguhêre ]
2. bêsiûdî, bedbextî, nehs
   • Cewab da ku di beri niha weqtê mazîyê, zehf pehlewan namdar ji Îranê bi leşker û memûrîyet çûyne Hîndîstanê û li wê derê telef bune. Çûna Hîndîstanê ji boy me şûm e û bêyomî ne. — (Mela Mûsayê Hekarî, Amadekar: Hêmin Omer, Durrû’l Mecalîs, 2022 ["1857"], r. 107)

Bi alfabeyên din

• kurdî-erebî: شویم

Herwiha

• şwîm
• şîm

Jê

• şûm bûn (lêker)
• şûm kirin (lêker)
• şûmahî
• şûmatî
• şûmayî
• şûmbûn (navdêr)
• şûmbûyî (rengdêr)
• şûmkirin (navdêr)
• şûmkirî (rengdêr)
• şûmtî
• şûmî
• şûmîtî

Etîmolojî

Ji erebî شؤم (şuim, “bêxêrî, bêoxirî”), hevreha شأم (şeim, “çep”). Ji heman rehî: şîmal.

Werger

• Erebî: ^?الضبیس
• Farisî: بدسگالی → fa
• Îngilîzî: obstreperous → en, knave → en, nasty → en, ^?naughty → en, ^?tameless → en, ^?hartshorn → en
• Tirkî: haylaz → tr, kurnaz → tr, şımarık → tr, uğursuz → tr, yaramaz → tr

Zazakî

Navdêr

şûm

1. şîv
   • Nimûneyekê lê zêde bike [ biguhêre ]

Hevmane

• şamî