îner

Kurmancî

Navdêr

îner

1. kesa/ê ku tiştekî tîne yan aniye
   • Lêbe‌lê şî’e, ‌ ku Îmametê dewama rêka Pêxemberiyê û Îmam hucceta Xwedê di nav xelkê da dizane, li ser vê baweriyê ye‌ ku Îmam tinê bi rêka kifşkirina îlahî ve‌ çêdibe ku li ser zimanê Pêxemberê înerê wehyê ve‌tê nasandin. — (Mahdawiat.com/kord, dema weşanê ne diyar e, jêwergirtin 7/2011)

Herwiha

• hêner
• hîner

Jê

• înerî

Etîmolojî

anîn -> rayê dema niha -în- + -er

Bi zaravayên din

• Zazakî: ardene -> ard + ox ardox

Werger

• Almanî: Überbringer → de
• Fînî: tuoja → fi
• Îngilîzî: bringer → en
• Tirkî: getiren (kimse)