fitar

Kurmancî

Navdêr

Zayenda mê ya binavkirî
Rewş	Yekjimar	Pirjimar
Navkî	fitar	fitar
Îzafe	fitara	fitarên
Çemandî	fitarê	fitaran
Nîşandera çemandî	wê fitarê	wan fitaran
Bangkirin	fitarê	fitarino
Zayenda mê ya nebinavkirî
Rewş	Yekjimar	Pirjimar
Navkî	fitarek	fitarin
Îzafe	fitareke	fitarine
Çemandî	fitarekê	fitarinan

fitar mê

1. (Îslam) rojîşikandin, yekem xwarina piştî rojiyê
   (li dema rojavabûnê)

   fitar kirin (rojiya xwe şkandin, piştî rojavabûnê xwarin),
   fitar bûye. (Roj ava bûye û rojîgir êdî dikarin bixwin û vexwin.),
   bangê fitarê (gaziya ku ji mizgeftan tê kirin ku êdî rojîgir dikarin bixwin û vexwin)

Herwiha

• fitare
• iftar
• îftar

Têkildar

• paşîv

Bide ber

• fitir
• fitre

Jê

 

• bifitar
• bifitarî
• bêfitar
• bêfitarî
• (navdêr) fitarkirin
• (lêker) fitar kirin
• (rengdêr) fitarkirî

Etîmolojî

Ji erebî إفطار‎ (îftar).

Werger

• Erebî: إفطار (îftar), ^?الفاطر‎ → ar, ^?الفطور‎ → ar
• Farisî: افطار‎ → fa
• Îngilîzî: iftar (in Islam, daily breaking of fasting)
• Tirkî: iftar → tr, oruçsuz → tr