feqî

Kurmancî

Navdêr

Hin feqî.

feqî zayend pêwîst e (z=m: mê, z=n: nêr, z=mn: mê û nêr, z=nt: nêtar)

1. dadnasê îslamî, pisporê şerîetê û fitûyan, alimê helalî û heramiyan li gor îslamê
   • (Nimûneyekê bide) (biguhêre)
2. xwandekarên medreseyên îslamî, şagirtên melatiyê, kesa/ê ku dixwîne daku bibe mela
   • (Nimûneyekê bide) (biguhêre)

Ji wêjeya klasîk

• Perda turabê tarî ye
  Feqî dê rakit rahekê
  Bi mehdera wî barî ye — (Feqiyê Teyran, )

Herwiha

• feqe

Bi alfabeyên din

• kurdî-erebî: فه‌قی‎

Jê

• feqê
• feqiyane
• feqîtî
• Feqiyê Teyran

Têkildar

1. mela
2. seyda
3. şagirt
4. mamoste
5. pîr

Etîmolojî

Ji erebî فقيه‎ (feqîh) ji فقه‎ (tê gihiştin, ronkirin, zanîn, ilm) ji aramî פתח‎ (p-q-x-, “vebûn - bi taybetî çav yan gul”).

Werger

• Erebî: فقيه‎ → ar
• Farisî: طلبه علوم دینی‎ → fa
• Îngilîzî: theologian → en, novice → en, ^?theology student → en
• Tirkî: talebe → tr, molla → tr, ^?softa → tr