emîn

 Binêre herwiha: emin û Emîn

Kurmancî

Rengdêr

emîn

1. pêbawer, sadiq, kesa/ê ku hêjayî baweriyê ye,
   kesa/ê ku mirov dikare jê bawer bike

   Ahmed kesekê emîn e.

2. aram, bê arîşe, amin

   Ev bajare, bajarekê emîn e.

Ji wêjeya klasîk

• Hemzad û heval û hemnişînan
  Hemraz û emîn û nazenînan
  Herlehze digotinê bi riqqet — (Ehmedê Xanî, Mem û Zîn, ~1692)

Têkildar

• emin
• men
• amîn
• emanet

Jê

• emanet
• Emîn
• Emîna
• emîndar
• emînî
• emînîtî
• emîntî
• hêmin
• Hêmin (belkî jî ji Eymen)
• ne-emîn
• (Lêker) emîn kirin

• (Navdêr) emînkirin

• (Rengdêr) emînkirî

Etîmolojî

Ji erebî أمين‎ (emîn).

Werger

• Almanî: spolehlivý → de nêr, vertrauenswert → de, zuverlässig → de, sicher → de, ^?geborgen → de
• Erebî: أمين‎ → ar
• Farisî: امین‎ → fa
• Fînî: luotettava → fi
• Fransî: fiable → fr, de confidence, sûr → fr
• Îngilîzî: reliable → en, trustworthy → en, trustable → en, trusty → en, believable → en, credible → en, (2) safe → en
• Portugalî: confiável → pt
• Swêdî: pålitlig → sv
• Tirkî: inanılır → tr, güvenilir → tr, emin → tr