bêmêr

Kurmancî

Rengdêr

bêmêr

1. Jina ku mêr nekiriye yan ji mêrê xwe cuda bûye yan jî mêrê wê miriye.
   • (Nimûneyekê bide) (biguhêre)

Dijmane

• bimêr

Têkildar

• bêjin

Jê

• bêmêrî
• bêmêrîtî
• bêmêrtî

Etîmolojî

Ji bê- + mêr.

Werger

• Erebî: ^?عزباء‎
• Îngilîzî: husbandless → en
• Tirkî: adamsız → tr, ersiz → tr, kocasız → tr, ^?erkeksiz → tr